Ρενέ Νταβίντ
| Ρενέ Νταβίντ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | René David (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 12 Ιανουαρίου 1906[1][2][3] 6ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού[4] |
| Θάνατος | 26 Μαΐου 1990[1][2][3] Λε Τολονέ[5][4] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[2] |
| Εκπαίδευση | ντοκτορά |
| Σπουδές | Νομική Σχολή Παρισιού (έως 1928)[6] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | νομικός professeur des universités |
| Εργοδότης | Πανεπιστήμιο του Παρισιού Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ Πανεπιστήμιο της Προβηγκίας-Αιξ-Μασσαλίας 1 |
| Περίοδος ακμής | 1929 |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | βραβείο Erasmus (1976) επίτιμος διδάκτωρ του Ελεύθερου Πανεπιστημίου Βρυξελλών επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου honorary doctor of the University of Leicester επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Οττάβας doctor honoris causa of the University of Helsinki |
Ο Ρενέ Νταβίντ (γαλλικά: René David, Τολονέ(D/R) 12 Ιανουαρίου 1906 – Ζουρά(D/R), 26 Μαΐου 1990) ήταν Γάλλος καθηγητής και μελετητής του Δικαίου. Το έργο του έχει εκδοθεί σε 8 διαφορετικές γλώσσες, και κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα ήταν ένας από τους κύριους αντιπροσώπους του πεδίου του συγκριτικού δικαίου.[7][8]
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Νταβίντ ήταν καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ(D/R) μεταξύ του 1929 και 1939. Κατά τη διάρκεια του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε στον γαλλικό στρατό, και με τη λήξη του πολέμου ανέλαβε την έδρα συγκριτικού δικαίου στο πανεπιστήμιο του Παρισιού. Μετέπειτα, από το 1968 έως το 1976 ήταν καθηγητής στο πανεπιστήμιο Αιξ-Μασσαλίας(D/R). Εργάστηκε πάνω σε διάφορα νομικά εγχειρήματα και μελέτες, όπως το Διεθνές Ινστιτούτο για την Ενοποίηση του Ιδιωτικού Δικαίου (UNIDROIT) το 1930 στη Ρώμη. Έδωσε διαλέξεις σε διάφορα μέρη του κόσμου, όπως στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, πανεπιστήμιο Κολούμπια, πανεπιστήμιο του Μονάχου, καθώς και το πανεπιστήμιο της Τεχεράνης(D/R).[7]
Κατά τη δεκαετία του 1960, ήταν ο επικεφαλής της γαλλικής αντιπροσωπείας στην επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για το Διεθνές Εμπορικό Δίκαιο (UNCITRAL), και από το 1962 έως το 1978 ήταν μέλος στο διοικητικό συμβούλιο του UNIDROIT.[7]
Επίσης, ήταν ένας από τους συγγραφείς του αστικού κώδικα της Αιθιοπίας το 1960,[9] καθώς και μέλος της ομάδας η οποία σύνταξε το αστικό δίκαιο της Ρουάντα. Το 1973, έγινε ο επικεφαλής της έκδοσης της Διεθνούς Εγκυκλοπαίδειας του Συγκριτικού Δικαίου.[10][7]
Νομική θεωρία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Νταβίντ πρότεινε την ταξινόμηση των νομικών συστημάτων σύμφωνα με την ιδεολογία στην οποία βασίζεται το κάθε ένα.[11]Έτσι διέκρινε 6 κύριες ομάδες συστημάτων:[12]
- Δυτικούς νόμους, οι οποίοι αποτελούνται από:
- την Ρωμαιογερμανική υπό-ομάδα (η οποία ως βάση της έχει τον ρωμαϊκό κώδικα)
- Αγγλοσαξωνική υπό-ομάδα (κοινό δίκαιο)
- Σοβιετικό δίκαιο(D/R)
- Μουσουλμανικό δίκαιο (σαρία)
- Ινδουιστικό δίκαιο(D/R)
- Κινεζικό δίκαιο(D/R)
- Εβραϊκό δίκαιο(D/R) (χαλάχα)
Δυτικοί νόμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σχετικά με τις διαφορές ανάμεσα στον Ρωμαιογερμανικό τύπο δικαίου και τον Αγγλοσαξωνικό, ο Νταβίντ ανέφερε πως αυτές είναι τεχνικής φύσης παρά ιδεολογικής. Ως παράδειγμα ανέφερε πως οι διαφορές ανάμεσα στο Ιταλικό και το Αμερικανικό δίκαιο, είναι διαφορετικού τύπου από ότι οι διαφορές ανάμεσα στο Σοβιετικό, Μουσουλμανικό, Ινδουιστικό και Κινεζικό δίκαιο. Σύμφωνα με τον Νταβίντ, στις χώρες όπου ακολουθείται το ρωμαιογερμανικό δίκαιο ο νόμος διαμορφώθηκε στη βάση του ρωμαϊκού δικαίου, ενώ στις χώρες του αγγλοσαξωνικού δικαίου ο νόμος διαμορφώθηκε από τους δικαστές.[12]
Θεωρούσε πως τα χαρακτηριστικά τα οποία διακρίνουν την ευρύτερη οικογένεια των δυτικών νόμων από τις υπόλοιπες είναι:[12]
Διακρίσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Νταβίντ έλαβε τιμητικούς ακαδημαϊκούς τίτλους από τα πανεπιστήμια του Εδιμβούργου, των Βρυξελλών, της Οτάβα, της Βασιλείας, του Λέστερ, και του Ελσίνσκι. Το 1976 τιμήθηκε για το έργο του από τη Διεθνή Αμνηστία, και το ίδιο έτος τιμήθηκε και με το Βραβείο Εράσμους το οποίο έλαβε στη Λειψία.[7]
Επιλεγμένη εργογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- (Γαλλικά) 1929: La protection des minorités dans les sociétés par actions, Librairie du Recueil Sirey, Paris
- (Γαλλικά) 1947: Cours de législation civile, Les cours de droit, Paris
- (Γαλλικά) 1948: Introduction à l'étude du droit privé de l'Angleterre, Recueil Sirey, Paris
- (Γαλλικά) 1950: Traité élémentaire de droit civil comparé: introduction à l'étude des droits étrangers et à la méthode comparative, R. Pichon, R. Durand-Auzias, Paris
- (Γαλλικά) 1952: French bibliographical digest. Law: books and periodicals, culturele afdeling van de Franse ambassade, New York
- (Γαλλικά) 1954: Le droit soviétique, met John N Hazard, Librairie générale de droit et de jurisprudence, Paris, 2 volumes
- (Αγγλικά) 1955: French law, Diocesan press, Madras
- (Αγγλικά) 1958: The French legal system: an introduction to civil law systems, met Henry P De Vries, Oceana Publications for Parker School of Foreign and Comparative Law, Columbia University, New York
- (Γαλλικά) 1960: Le Droit français, met Philippe Ardant, Librairie générale de droit et de jurisprudence, Paris
- (Γαλλικά) 1960: Le droit français. Principes et tendances du droit français, Libr. générale de droit et de jurisprudence, Paris
- (Γαλλικά) 1962: Cours de droit civil comparé, Les Cours de droit, Paris
- (Γαλλικά) 1964 Les grands systèmes de droit contemporains, Dalloz, Paris, ISBN 978-2247013791
- (Γαλλικά) 1964: Bibliographie du droit français, 1945-1960, établie pour le Comité international pour la documentation des sciences sociales sous le patronage de l'Association internationale des sciences juridiques, met International Committee for Social Sciences Documentation, Paris, Mouton
- (Γαλλικά) 1967: Administrative contracts in the Ethiopian civil code, Ministerie van Justitie, Addis Ababa
- (Αγγλικά) 1968: Major legal systems in the world today, met John E. C. Brierley, London
- (Αγγλικά) 1972: French law; its structure, sources, and methodology, State University Press, Baton Rouge, ISBN 978-0807102480
- (Γαλλικά) 1973: Les Contrats en droit anglais, met Françoise Grivart de Kerstrat, Libr. de Droit et de Jurisprudence R. Pichon et R. Durand-Auzias, Paris
- (Αγγλικά) 1974: Structure and the divisions of the law, M. Nijhoff, Den Haag
- (Αγγλικά) 1975: International encyclopedia of comparative law, met International Association of Legal Science, M. Nijhoff, Den Haag, ISBN 978-9024727872
- (Γαλλικά) 1977: Unification du droit et arbitrage, Kluwer, Deventer, ISBN 978-9026809224
- (Αγγλικά) 1980: English law and French law: a comparison in substance, Stevens and Sons, London, ISBN 978-0420457509
- (Γαλλικά) 1982: Le droit comparé: droits d´hier, droitss de demain, Paris, ISBN 2717805605
- (Γαλλικά) 1982: Les avatars d´un com-paratiste, Paris, ISBN 2-7178-0511-7
- (Γαλλικά) 1987: Le droit du commerce international: réflexions d´un comparatiste sur le droit international privé, Paris, ISBN 2-7178-1322-5
- (Γαλλικά) 1995: Le droit anglais, met Xavier Blanc-Jouvan, Presses universitaires de France, Paris, ISBN 978-2130519102
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 118988100. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 (Ιταλικά) www.accademiadellescienze.it. rene-david.
- ↑ 4,0 4,1 Fichier des personnes décédées mirror. y4D66fEihf5v. Ανακτήθηκε στις 1 Μαΐου 2022.
- ↑ (Ιταλικά) www.accademiadellescienze.it. rene-david. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2020.
- ↑ Agence bibliographique de l'enseignement supérieur: «Système universitaire de documentation» (Γαλλικά) Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. Μονπελιέ. 00879474X.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 «René David (1906-1990)». persee.fr.
- ↑ Riles, Annelise. «Rethinking the Masters of Comparative Law». Hart Publishing. σελ. 213-233.
- ↑ Selassie, Bereket H. «The Making of the Eritrean Constitution: The Dialectic of Process and Substance». The Red Sea Press. σελ. 129.
- ↑ «International Encyclopedia of Comparative Law».
- ↑ Traité élémentaire de droit civile comparé: Introduction à l'étude des droits étrangers et à la méthode comparative - in French; Paris, 1950
- ↑ 12,0 12,1 12,2 David, René· Brierley, John E. C. «Major Legal Systems in the World Today». Simon and Schuster. σελ. 21-47.
